Navarathri: Down the memory lane!

"Pazham kadhaigal pesuvadhil payan illai" -> Mahakavi  C. Subramania Bharathi

Just a rewind!

Irrespective of Ages, A dawn was considered superior as Sun beats down to wake up all the Living Beings and remind their responsibilities in Life. But, 25 years ago during these Navarathri times, Dusks were superior as we wait for the evening to attain glory.  We (those days, called as the "innocent mind"), gather around near the "Periya Kanaru" (Big Well) before the Navarathri Sundal (Channa) collection inside our Kommutti Bungalow.  If your eyes were wide open after reading the word "Bungalow", then you are advised to be normal.  It was just another Colony in Triplicane near Parthasarathy Temple. This was quite a different Bungalow.  Only those who lived here and those who visited the place know what this Bungalow was all about! Since this is only about a recollection of Navrathri memories, I would like to restrict myself and focus more on Navrathri fun.  Writing about Kommutti Bungalow would be a Novel by itself.  For the time being, would keep that aside. 

The famous chant was "Maami, bommakol batchanam, enga aathu latchanam!".  (It means..., Aunty, Golu Snacks please, such poor the status in our Home). Anyway, we play such a prank with the Maamies (Aunties) those days to seek their Sundal with love and blessings.  Our cousin brothers, sisters and relatives do come here during this time as it would be our Quarterly holidays and they join us to make this festival big.  We form groups and target a few homes from where we get different kind of Sundals.  A group leader was always there. We need to surrender all the Sundal collection to him and he would decide our fate.  Some of us eat immediately coz' of hunger and lie in front of the Leader.  I remember, I did a few times.  Even before the leader finding our fault, others in the group would expose us.  We would get Kottu (hit on the head) until we cry.  A little fight would happen here and there.  All part of the fun when we recollect! 

A few naughty fellows in our group would even steal an idol or two from the "Navrathri golu".   As usual, we get a back kick, kottu and advice from the Seniors… that would make us to put it back the next day.  We, Boys would be dressed like Girls and I rarely remember any Girl dressed like a Boy.  We showed extreme interest to wear Bindi, Sowri (long hair duplicate), flowers, Traditional Skirts and Tops.  In girls, may be one or two dressed like "Lord Krishna".  Only, Lord Krishna.  Such was the Tradition followed in those days.  They feel really shy.  But in these days, it is a forced Tradition to wear our native dress during such Navrathri and other Festivals. I am not sure how long we can enforce unless and until we live and show the way!

Also, this was an occasion and opportunity to show our Love to the Beloved.  In that age, each one in our Boys group would have some girl or the other in our heart.  I was close to a few boys in our group and I know theirs and they know mine. Our goal was to somehow pass on that Sundal to our best friend of the other gender.  What a selfless Goal! Such was the age of innocence and I firmly believe that the best Love was always the "Innocent" Love.   I was no different.  In that age, being together with the person you like was the best in the Life.  Note the message, In that Age!  Obviously, that age was the best..... no second thoughts.  But, I was not Love personified.  Even today, I am not ;-). My Love was in tatters very soon.  Elaboration would be cruel.  The best incident I could remember was when my "child Love"  used to pull my leg saying that I would get married to my Aunt's daughter who that time, was a just born baby.   Such innocence and purity from her part but, I would feel shy, cry and at an extreme, show anger on her by crying Loud! Such was my extreme Anger, I can Cry, that was it!!!

So many different kind of sundals we get to eat.  We cherish and eat them with a litttle fight and a lot of fun.  Some Maamies show their bias and give sundal only to few.  I would be on the positive list of some and negative list of some.  I am sure the same for many.  Only a few were on the good list of most of the Maamies.  A few would be on the hit list being a baddy.  I was always an average guy.  Feel happy with a little sundal kind of!

Memoirs remind me of so many characters with whom I played, fought, learnt, cried, ate, laughed and Lived.... and they certainly played a part in my happy Life.  25 years ago, they were thick and thin of my Life.  They occupied most of my memory.  Still occupy for sure…. By the Daily Grind of this materialistic World, I lost touch with most of them.  Even, their Faces were fading away from my Memories. 

May be this Festival is to remind me to get back in touch with those wonderful Friends!  I am sure you might also have lost a few precious friends.  Just go in search and find them.  Worth it!

Happy Navrathri to all my friends and relatives!

"Aasai Mugam marandhu poche, Idhai Yaaridam solvenadhi Thozhi?

Nesam Marakka villai Nenjam, enil Ninaivu Mugam marakka laamo?"     -> Mahakavi C. Subramania Bharathi

பாசம்.... இனி மெல்லச் சாகும்!

மனிதன் நாகரீக வளர்ச்சி கண்டவன்; பண்பாடு நிறையக்கற்றவன்; 

மொழி என்னும் ஆளுமை பெற்றவன்; 
இலக்கண இலக்கியம் பிரித்துப்பொருள் உணர்ந்துச் சங்கம் எல்லாம் 
வளர்த்தவன்; அன்பு சமைத்தவன்; 
அவனுக்கென்று கொள்கை வைத்தவன்; அதற்குச் சிகரம் வைத்தார் போல் சமயம் படைத்தவன்; 

அப்பப்பா! அறிவியல், கணித, பூலோக, வானசாஸ்திர முன்னேற்றம்

கண்டு நிலவுக்கே சென்று வந்தவன்! 

இவ்வளவு முன்னேற்றம் கண்ட அவனுக்குள் போராட்டம் எப்போதுமே! பாசமிழந்துப் பணம் அடைவதா? இல்லை, பணம்தொலைத்துப் பாசமாய் வாழ்வதா?

குடும்பம் பிரிந்து வாழ்ந்தாலும் பாசமாய் இருக்கும் மனிதர்கள் உண்டு; இங்கே பணம் ஒருபொருட்டு அல்ல! ஒரே வீட்டில் இருந்தும் பாசம் என்றால் என்ன? என்று வினவும் மனிதர்களும் இங்கு உண்டு; இங்கே பணம் மட்டுமே பொருட்டு!

மனிதனின் மனம் மிகச் சிறந்த கருவி. அது சுற்றுச் சூழலைப் படம் பிடித்து அதை அப்படியே கிரகித்துக் கொள்ளும் சக்திபடைத்தது; இந்தக் காலம் எப்படி நகர்கிறது என்று பலருக்கும் தெரியும். பெரும்பாலோர் மனத்தில் ஒரு தெளிவு ஏற்பட்டுவிட்டதாய் நான் உணர்கிறேன். அதை வைத்தே இந்தத் தலைப்பு! அடிப்படையை விளக்கினாலே நம் அனைவருக்கும் புரிந்துவிடும். வாருங்கள், அடிப்படையைக் காணுவோம்!

ஒரு குழந்தைக்குத் தாய்ப் பாசம் எப்படித் தெரியும்? அவள் தன் குருதியைத் தூயநிறத்தினதாய் வெளுத்துப் பாலூட்டுகிறாள்; பாசம் கலந்துச் சோறு ஊட்டுகிறாள்; வெப்பம் பொறுக்க நீராட்டுகிறாள்; தலை வாரிப் பூச் சூட்டுகிறாள்; முழு நிலவுகாட்டுகிறாள்; அள்ளி அனைத்து, ஆடை அணிவித்து மகிழ்கிறாள்.... இன்னும் சொல்லிக்கொண்டே போகலாம். அவள் அந்தக்குழந்தைக்காகவே வாழ்கிறாள் என்றாலும் மிகை இல்லை. பாசத்திற்கு விதை இவைகளெல்லாம்!

சமீபக் காலம் எப்படி? தாயும் வேலைக்குச் செல்கிறாள், பணம் படைப்பதற்காக! பாலூட்டினால் அழகுக் குறைந்து விடும் என்று எவனோ சொல்லிவிட்டான் மூடன், அங்கே பால் ஊட்டுவது நிறுத்தப்பட்டது. சோறு ஊட்டுவதற்கு நேரம் இல்லை, ஆயாக்கள் இருந்தால் என்று நினைத்த பொழுதேயொரு ஆயா வந்துவிட்டாள், பாட்டியின் வடிவில்! அவளே நீராட்டவும் செய்வாள் என்றால் மட்டற்ற மகிழ்ச்சி. அள்ளி அனைத்து மகிழ்வதற்குக் கூட நேரம் இல்லை என்றும் சொல்வதற்கு இல்லை.... அள்ளி அனைக்கும் கலாசாரமே மறந்துப் போயிற்று இங்கே! பணம் பின்னர்ப் பறக்கும் சமுதாயமாய் மாறிய அவலம்! "பணம் பந்தியிலே, மனம்குப்பையிலே" என்ற வாசகம் நிலைத்து ஓங்குகிறது நம் வாழ்வில்! பணத்தை விதைக்கிறோம், பொருள் வளர்கிறது; பழக்கவழக்கம் தெரியாமல் பிள்ளைகளை வளர்க்கிறோம். இங்கே பாசம் செத்துபோகவில்லை... ஏனெனிலது உயிர் பெறவேஇல்லையே, பிறகு தானே செத்துப் போவதற்கு!

உலகம் பணமே பிரதானம் என்று சுழலும் வரை, பொருள் சேர்க்கும் கலாசாரம் பெருகும் வரை, தாய்த் தன் குழந்தையை அள்ளி அனைக்காதவரை, தந்தை தன் குழந்தைக்கு நல்லறிவுபுகட்டாதவரை..... பணமே வெல்லும்!

பாசம் இனி மெல்லச் சாகும்!!!

"தீது நன்மை எல்லாம் காளி, தெய்வ லீலை யன்றோ?" அன்றே சொல்லிவிட்டான் எங்கள் அமரகவி!